در تایم باکس امتحانش کن
با این ساختار چه کار می‌توان کرد؟
شما می‌توانید به گروه‌ها کمک کنید تا تجربه‌های مشترکشان را به گونه‌ای درک کنند که باعث ایجاد هماهنگی شده و در عین حال از درگیری‌های غیر ضروری اجتناب شود. در فضای ایجاد شده همه شنیده خواهند شد درحالی که بهترین ایده‌ها به وجود می‌آیند و مسیری جدید آشکار می‌شود. پیشرفت در هر مرحله این مهم را امکان‌پذیر می‌کند. این پیشرفت مشترک، بیشتر سوء تفاهم‌هایی که باعث اختلاف نظر در مورد نحوه‌ی اجرا می‌شود را محدود می‌کند. پیشرفت مشترک اکثر سوء تفاهم‌هایی را که می‌تواند منجر به اختلاف نظر در مورد نحوه‌ی انجام کار شود از بین می‌برد.
اهداف
- ایجاد درک مشترک از نحوه ایجاد دیدگاه‌ها، ایده‌ها و دلایل مختلف برای اعمال و تصمیم‌گیری توسط افراد
- مطمئن شوید که یادگیری از تجربیات مشترک حاصل می شود: بدون بازخورد = بدون یادگیری
- جلوگیری از تکرار مکرر اشتباهات یا اختلالات مشابه
- اجتناب از بحث در مورد اعمال به خاطر عدم وضوح حقایق یا تفسیرشان
- تمایل به جهش پیش از موعد را از بین ببرید.
- همه داده‌ها و مشاهدات را از ابتدا بر روی میز قرار دهید تا همه از جایی شروع کنند که با هم اتفاق نظر دارند.
- احترام گذاشتن به پیشینه و چیزی که به تازگی در حال آشکار شدن است.
- ایجاد اعتماد و کاهش ترس با یادگیری مرحله به مرحله از یک تجربه مشترک
- چالش‌های پیچیده را به گونه‌ای درک کنید که منجر به انجام کاری شود.
- تجربه‌ی اینکه سوال‌ها از جواب‌ها عملکرد بهتری دارند چرا که آن‌ها کنکاش و کاوش را تشویق می‌کنند.
کاربردها
- مناسب ترسیم پیشینه و معنای وقایع قبل از گردهمایی
- مناسب توضیح موضوعاتی با پاسخ‌های پیچیده یا بحث برانگیز
- مناسب گروه‌هایی شامل افراد خود رأی یا متکلم وحده
- مناسب گروه‌هایی شامل افرادی که با شنیدن صحبت‌های دیگران با پیشینه‌ی متفاوت مشکل دارند.
- به جای استفاده از رهبرانی که به مردم قرار است بگویند به چه چیزی فکر کنند، چه نتیجه‌ای بگیرند و یا چه اقداماتی انجام دهند.
- به عنوان روالی استاندارد در اتمام هر جلسه
- درست بعد از یک اتفاق تکان‌دهنده
دعوت به مشارکت
پس از یک تجربه‌ی مشترک، بپرسید «چی شد؟ متوجه چه چیزی شدید؟ چه حقایق و مشاهداتی برجسته بود؟» پس از جمع‌آوری تمامی مشاهدات، بپرسید «که چی؟ چرا این موضوع این قدر مهم است؟ چه الگوها و نتایجی از دل آن در می‌آید؟ چه فرضیه‌هایی می‌توانید مطرح کنید؟» پس از اینکه درک موضوع اتفاق افتاد، بپرسید «حالا چی؟ حالا چه کار کنیم؟ انجام چه اقداماتی منطقی است؟»
مواد و فضای مورد نیاز
- محدودیتی برای تعداد گروه‌ها وجود ندارد.
- تعدادی صندلی برای گروه‌های ۵ الی ۷ نفره؛ وجود میز اختیاری است.
- تعدادی کاغذ برای لیست کردن موارد
- ممکن است برای گروه‌های بزرگ‌تر چند تخته سفید به منظور جمع‌آوری جواب‌ها لازم شود.
- نماد گفتگو (اختیاری)؛ وسیله‌ای که مشخص می‌کند نوبت چه کسی است تا حرف بزند.
نحوه‌ی مشارکت
- تمامی افراد مجازند که شرکت کند.
- هر فرد سر هر میز فرصتی برابر برای مشارکت دارد.
- اگر یک نفر به عنوان تسهیل‌گر افراد را مشغول کار بر روی یک سوال نگه دارد، گروه‌ها می‌توانند صدایشان را به هم برسانند.
نحوه‌ی شکل‌دهی گروه‌ها
- فردی
- گروه‌های ۵ الی ۷ نفره
- گروه کلی
- گروه‌ها می‌توانند تیمی یا ترکیبی باشند.
مراحل اجرا
- در صورت لزوم، مراحل را توضیح دهید. برای گروه‌های ۱۰ الی ۱۲ نفره یا کمتر، بحث را با کل گروه انجام دهید. در غیر این صورت، افراد را در گروه‌های کوچک‌تری قرار دهید.
- مرحله‌ی اول: ابتدا ۱ دقیقه به صورت انفرادی بر روی سوال «چی شد؟ متوجه چه چیزی شدید؟ چه حقایق و مشاهداتی برجسته بود؟» کار می‌کنند. سپس ۲ الی ۷ دقیقه به صورت تیمی روی آن وقت می‌گذارند. (۳-۸ دقیقه)
- حقایق برجسته‌ای که از دل گروه‌های کوچک بیرون آمده با مابقی گروه‌ها به اشتراک گذاشته می‌شود. (۲-۳ دقیقه)
- در صورت لزوم به شرکت‌کنندگان یادآوری کنید که انتظارمان از سوال «که چی؟» چه هست.
- مرحله‌ی دوم: ابتدا ۱ دقیقه به صورت انفرادی بر روی سوال «که چی؟ چرا این موضوع این قدر مهم است؟ چه الگوها و نتایجی از دل آن در می‌آید؟ چه فرضیه‌هایی می‌توانید مطرح کنید؟» کار می‌کنند. سپس ۲ الی ۷ دقیقه به صورت تیمی روی آن وقت می‌گذارند. (۳-۸ دقیقه)
- الگوها، فرضیه‌ها و نتایج برجسته با مابقی گروه‌های به اشتراک گذاشته می‌شود. (۲-۵ دقیقه)
- مرحله‌ی سوم: ابتدا ۱ دقیقه به صورت انفرادی بر روی سوال «حالا چی؟ حالا چه کار کنیم؟ انجام چه اقداماتی منطقی است؟» کار می‌کنند. سپس ۲ الی ۷ دقیقه به صورت تیمی روی آن وقت می‌گذارند. (۳-۸ دقیقه)
- اقدامات با مابقی گروه‌های به اشتراک گذاشته شده و در موردش بحث می‌شود. ایده و اقدامات اضافه نیز پذیرفته می‌شود. (۲-۱۰ دقیقه)
فوت و فن
- تمرین، تمرین، تمرین ... . در نهایت What?, So What?, Now What? می‌شود همانند نفس کشیدن.
- با گروه‌های کوچک پاسخ‌های مناسب هر سؤال را بررسی کنید؛ بعضی از گروه‌ها نمی‌دانند که چه چیزی در چه دسته‌بندی قرار دهند. در صورت نیاز نمونه‌هایی از پاسخ‌ها را با کل گروه‌ها به اشتراک بگذارید.
- هنگام به اشتراک گذاری با کل گروه‌ها، هر بار یک پاسخ مهم را انتخاب کنید. سعی نکنید همه‌ی پاسخ‌ها را جمع آوری کنید یا گروه را به نوشتن یک لیست طولانی و تکراری تشویق کنید. به دنبال پاسخ های منحصر به فرد و پر معنا باشید.
- جلوی افرادی که زود نتیجه‌گیری می‌کنند را بگیرید.
- از روی مرحله‌ی «که چی» سریعاً نپرید. این مساله چالش برانگیز است چرا که افراد نمی‌توانند الگوهای مشاهدات خود را راحت پیدا کنند. می‌توان گفت سخت‌ترین مرحله‌ی What?, So What?, Now What? است.
- بازخوردهای صادقانه را شناسایی کرده و از آن‌ها قدردانی کنید.
- برای جمع‌بندی وقت بگذارید. عجله نکنید و بی اهمیت مپندارید.
- می‌توانید از این ساختار در انتهای هر کاری جهت کسب اطلاعات و جمع‌بندی استفاده کنید.
سبک‌های اجرا
- از یک نماد گفتگو برای هر مرحله استفاده کنید. فرایند جلسه را کند و بهره‌وری What?, So What?, Now What? را بیشتر می‌کند.
- در مرحله‌ی «چی شد؟» می‌توانید جواب‌ها را در این دسته‌ها قرار دهید؛ واقعیت‌های مبتنی بر شواهد، مشاهدات مشترک، احساسات و عقاید.
- می‌توانید سوال «چه می‌شود اگر؟» را بین مراحل «که چی؟» و «حالا چی؟» اضافه کنید.
- در مرحله‌ی «که چی؟» می‌توانید جواب‌ها را در این دسته‌ها قرار دهید؛ الگوها، نتیجه‌گیری‌ها، فرضیه‌ها/حدس‌های آموزشی و باورها.
- از گروه کوچکی دعوت کنید تا در مقابل اتاق به بررسی مطالب بپردازند. باید از افرادی که واکنش‌های شدید و نقش‌های متنوعی دارند دعوت شود که شرکت کنند.
این ساختار بر اساس What?, So What?, Now What? (W³) از سایت ساختارهای رهایی‌بخش توسط پدرام کشاورزی ترجمه شده است.